Pendent l’acantonament, lo talhièr de lenga d’Orlhac contunhèt… a distància ! Los participants escriguèron cada setmana un pichon tèxte a partir de cinc mòts causits a l’asard dins lo diccionari. Un brave exercici que, podèm l’esperar, fará nàisser de las vocacions d’escrivan…
Aquí avètz quauques tèxtes ( los mòts impausats son en gras ) :
Lo Pèire aimava la bona cosina mès aimava pas trabalhar. Passava son temps a traficar. Atanben, decidèt de raubar lo gal de la vesina. Dintrèt dins lo galinièr e metèt lo gal dins un saqueton. Envirolèt una cordilha per lo tampar. Puèi, cosinèt un gal al vin e se regalèt.
Sa vesina lo venguèt visitar e li demandèt : » Auriás vist pas mon gal per en cas ? » Respondèt : « Non, mès ai vist un rainal tot borrut landrar al ras del galinièr. »
Jaume
**********
Un còp èra, dins la ribièira de la Sanha, un ostau vièlh.
Lo Leon e la Marieta i demoravan dempuèi lo maridatge. Al cap de l’òrt, un sap èra tant bèl e tant naut que lo monde lo sonavan « l’aubre ponchut ».
Un estiu, lo Renat, un drollet de nòu ans venguèt veire los grands. Per faire de las coquinariás es pas lo darrièr. Lo papèt que coneissiá son grapalhonet, l’avisa : « L’aubre ponchut es plan vièlh e las brancas se rompon. I escales pas. Te poiriás copar los òs.»
Lo lendeman d’ora, mentre que la mamèt èra a la solharda e lo papèt a l’estable, nòstre dròlle sortiguèt de l’ostau al rescondon. Escalèt lo sap. Còpsec la branca rompèt. Lo Renat se trobèt a tèrra, se voludèt e cambavirèt. En tremolar, plan moquet, tornèt a la cosina que la mamèt aviá aprestat l’endejun. Lo papèt qu’aviá tot vist, li diguèt :« En tornar de l’estable ai vist una causa amusanta. Un monin escalèt dins l’aubre naut mès davalèt coma un porcèl ! »
Se ditz que lo Renat escalèt jamai pus « l’aubre naut ».
Jacme
**********
Soi revelhada bruscament, ensordada per la musica de la vesina. Soi sortida defòra en colèra. Lo freg me fot un timplau. Aquò me calma còp sec. Ai pas mai enveja de tòrcer lo còl de la vesina. Après aver laissat de las piadas per la nèu, mon estomac me fa patir ! Quò’s l’ora de dejunar !
Maria
**********
Dins un vilatjòt del Gèrs, cada annada, se debanava un concors de tutors de grelh. Quò es pas una fadesa mès plan una realitat! Los participants, equipats d’una gabiòta e d’una palha, devián trapar cinc grelhs per un prat. Un còp lo despart donat per una esquilada, cada participant postejava lo grelh en gratar los traucs dins la tèrra ambe sa palha. A la fin, la cafetièira del vilatge pagava un còp de vin al ganhant. Dels participants èran de los especialistas dempuèi d’annadas e fasián maronar los autres.
Olivièr
**********
Quand ère pichona filheta
Me carrave d’anar furgar,
Quò èra per ieu una fèsta
Subretot quand podiái trobar
Dins los vestits de la mameta
Agara gardats al granièr
Aquò qu’una jove drolleta
Se pòt botar sul davantièr
D’un capèl o d’una mantilha,
D’una rauba o d’un mantelet
Me vestissiái coma fan las filhas
E ma grand quand se maridèt.
Amb tot aquò ère princessa
Al fond del còr l’amor se podiá espelir
Quò èra lo temps de la joinessa
Lo temps que lèu s’estavanís.
E davant lo miralh tan vièlh
Quand avançave e cessave
De segur m’agachave lo monilh :
Del Rei auriái volgut lo filh !
De mon fraire atendiái de bada
Que me faguèsse un compliment
Mès de ieu totjorn se trufava
Èra pas jamai lo moment !
Danisa
