La velha del jorn d’aprèp

La ràdio veniá d’anonciar la fasa VII del desconfinament. Mon sol contacte amb lo mond de defòra, levat las crompas que m’èran portadas, èra estat la ràdio. Me desviavi instintivament de mon ordenador, de mon smartphone, de ma television.
Voliái pas mai veire d’imatges exteriors per mai aparar los qu’aviái “davant”. Manteniái ma santat fisica e mentala amb de sesilhas de iogà, mai o mens improvisadas e eterodòxas. Aquò dempuèi quant de jorns, de meses? Las jornadas èran totjorn las meteissas : ritualas, monasticas. Aviái memorisat los dotze cants del poèma epic Mirèio e legit l’òbra de Dante e tornat legir l’Odissèa, aprés lo sanscrit e lo grèc ancian, jogat de clucons las melhoras partidas d’escacs. Me recitavi, coma sus un empont antic, lo Mahabharata e los ensags de Miquèu Eiquèm de Montanha.
Ara i sèm, lo desnosament grand se sarrava. La fin de l’acantonament total èra anonciat per la fin de setmana que ven. Èri prèst? Òc e non. Lo trabalh? Cercar encara mai de practicas per lo patron? Mas aviá fach quincanèla. Res serà pas o puslèu deuriá pas èsser coma abans nos asseguravan. Alara deviái tanben ieu meteis m’aprestar e obrar coma tot bon ciutadan per far qu’aquel “Bèl Jorn d’Aprèp” siá plan capitat, per ieu mas tanben per la riquesa e la benanança collectiva.
Tornar far foncionar la Maquina de biais que l’economia tòrne s’aviar. Quina amira de vida gaireben pas per s‘entosiasmar…
O alara ? Se’n anar. « Lo camin sus la montanha, lo seguèri tot un brieu, Caminavi sens companha, èra la fin de l’estiu » escriviá Joan Bodon dins un poèma.
Òc ben, la malor èra facha. Èri ja desvariat pel virús. Aquesta privacion fisica de libertat m’aviá dobèrtas las pòrtas d’una autra libertat que ne coneissiái pas lo sens, la vertut o la deca. Èri passat del ritme d’un tempò de ròck a-n-aquel d’un lied de Brahms.
Lausavi mai la longanha, que la velocitat, la competitivitat, la produccion. Mon rendement economic èra void e mas desiranças simplas. Escagaròl èri devengut.
Tre l’anóncia de la fin d’aquela castracion, somiavi d’encontres rics de temps, de silenci, d’agachs, de paraulas raras e intensas, d’espandi sens empachas, de dralhas ont cada caireforc es una aventura urosa. Res agafar, res possedir mas estrénher e abraçar lo tot. La simpla vista d’una erbeta me fasent cabussar cap a de galaxias inconegudas e m’enaigar dins lo fuòc d’estèlas albencas.
Tan plan coma passan las cometas, lèu los sòmis celèstes s’atudaràn.
Pr’amor la primièra causa de far tre ma sortida autorisada serà de trapar de trabalh.
Pr’amor lor jorn d’aprèp èra ja mòrt. Pr’amor lo jorn d’aprèp èra ja ièr.

Alain Maury